Æviágrip Davíðs Stefánssonar

Það er gaman að grúska í ljóðum þeirra skálda sem við tileinkum Dag íslenskrar tungu. Í fyrra var það Hannes Pétursson, sem enn skrifar og gleður okkur með ljóðum sínum en í ár er það Davíð Stefánsson frá Fagraskógi. Á vefnum Land og saga má finna þetta æviágrip Davíðs: Davíð Stefánsson (21. janúar 1895 – 1. mars 1964) var íslenskur rithöfundur og skáld, sem kenndur var við Fagraskóg á Galmaströnd í Eyjafirði. Hann er einna þekktastur fyrir ljóðabók sína Svartar fjaðrir og leikrit sitt Gullna hliðið. Æviágrip Davíð fæddist í Fagraskógi þann 21. janúar árið 1895. Foreldrar hans voru Stefán Baldvin Stefánsson bóndi og síðar alþingismaður og Ragnheiður Davíðsdóttir frá Hofi í Hörgárdal. Davíð lauk gagnfræðaprófi frá Gagnfræðaskólanum á Akureyri árið 1911. Á árunum 1915–1916 dvaldist hann í Kaupmannahöfn og hófst skáldferill hans þar. Síðar hóf hann nám við Menntaskólann í Reykjavík og lauk þaðan stúdentsprófi árið 1919, en það ár kom fyrsta ljóðabók hans út, hún ber heitið Svartar fjaðrir. Davíð dvaldist öðru hvoru erlendis, m.a. í nokkra mánuði á Ítalíu árið 1920 og svo í Noregi 1923. Árið 1925 tók Davíð við föstu starfi sem bókavörður á Amtsbókasafninu á Akureyri, hann lét formlega af störfum sem bókavörður árið 1951. Davíð Stefánsson frá Fagraskógi lést á Akureyri þann 1. mars árið 1964. Hann er jarðaður á Möðruvöllum í Hörgárdal en þar hvíla einnig foreldrar hans og önnur ættmenni. Skáld einstaklingshyggju og þjóðerniskenndar Davíð var mörgu leyti skáld nýrómantíkur. Það var áherslan er meir á innra lífs einstaklingsins og tilfinninga hans en á ytra umhverfi hans. Sterkar tilfinningar og miklar andstæður eru einkennandi fyrir nýrómantískan skáldskap hans. Þar má finna bæði mikla gleði og djúpstæðan harm. Þjóðernishyggja, borgarleiði, fegurðar- og frelsisþrá eru áberandi, en einnig birtist þar hetjudýrkun og bölsýni. Davíð yrkir um hinn frjálsa einstakling og greina má sterka einstaklingshyggju og þjóðerniskennd. Síðustu ljóð komu út að honum látnum árið 1966.  Rithöfundarverðlaun Félag íslenskra rithöfunda veitti á 10. áratug 20. aldar árlega rithöfundaverðlaunin Davíðspennann til minningar um Davíð sem var einn af stofnendum félagsins 1945. Ummæli um skáldið * „Ef ung kynslóð fer eldi Davíðs um byggðir Íslands á næstu árum þarf þjóðin ekki að óttast um sinn sálarhag.“ Ragnar Jónsson í Smára í formála: ,,Svartar Fjaðrir“, Helgafell 1955. * „Davíð var glæsimenni og rétt er það sem hann segir - að allar vildu meyjarnar eiga hann. En mér er aftur á móti fátt kunnugt um ,,ástina hans´´, því hann fór vel með hana eins og annað, sem honum var trúað fyrir, og flíkaði ekki þeim tilfinningum sem bærðust í brjósti hans.“ Páll Ísólfsson: Í dag skein sól. * „Hann hæfði ungu kynslóðina beint í hjartastað árið 1919, en eftir stríð varð hann það úreltasta af öllu úreltu. Ástarljóð hans voru ekki nógu ,,ábyrg´´, þjóðfélagssýnin ekki nógu ,,meðvituð´´, spekin ,,almælt tíðindi´´. ...eftir hans dag hefur enginn fengist til að vera þjóðskáld. Vitarnir vilja ekki brenna. En ég held að ljóðagerð eins og hann stundaði sé saknaðarefni og að sé jafnvel fyrirmynd að finna í mælsku hans og ástríðu.“ Guðmundur Andri Thorsson rithöfundur í Alþýðublaðinu 21. 1. 1995. Ljóðabækur * Svartar fjaðrir, 1919 * Kvæði, 1922 * Kveðjur, 1924 * Ný kvæði, 1929 * Í byggðum, 1933 * Að norðan, 1936 * Ný kvæðabók, 1947 * Ljóð frá liðnu sumri, 1956 * Í dögun, 1960 * Síðustu ljóð, 1966 (kom út að Davíð látnum) Leikrit og skáldsögur: * Munkarnir á Möðruvöllum, 1926 * Gullna hliðið, * Sólon Íslandus I-II, 1941 (Skáldsaga um Sölva Helgason). * Vopn guðanna, 1944 * Landið gleymda, (frumsýnt árið 1953 en gefið út 1956).